Πριν πολλά χρόνια ένα βράδυ του Μάη του 2009, θυμάμαι καθόμουνα μπροστά απ’ την τηλεόραση και τυχαία αλλάζοντας κανάλια το βλέμμα μου σταμάτησε σε ένα τονισμένο με κόκκινα γράμματα, υπότιτλο που έγραφε:
«Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφιφυλόφιλοι, Τρανς – ACCEPT ΛΟΑΤ Κύπρος».
Ειχα σοκαριστεί θυμάμαι που διάβαζα αυτές τις λέξεις στη δημόσια τηλεόραση.
Ήταν μια γνωστη τότε εκπομπή η οποία φιλοξενούσε στο πάνελ της μια νεαρή γυναίκα και ένα νεαρό άντρα. Δυνάμωσα τον ήχο. Δυο άνθρωποι καθόντουσαν εκει άνετοι, φρέσκοι, παθιασμένοι και σοβαροί, απαντώντας άμεσα και ξεκάθαρα τις ερωτήσεις του δημοσιογράφου σχετικά με την σεξουαλικότητα τους, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην κοινωνία της Κύπρου και την ανάγκη που τους οδήγησε να δημιουργήσουν μια οργάνωση. Την Accept ΛΟΑΤ Κύπρου.
– «Πόσοι είστε στην οργάνωση αυτή», τους ρώτησε.
– «8-10 άτομα», του απάντησαν.
Έμεινα αποσβολωμένη και προσηλωμένη να τους ακούω με μεγάλη προσοχή και ευχαρίστηση. Μόλις τελείωσε η εκπομπή, ένιωσα την ανάγκη να πάω απευθείας στο κομπιούτερ μου, να μπώ στο αργό διαδίκτυο της εποχής και να ψάξω την ιστοσελίδα αυτής της οργάνωσης. Όταν την ανακάλυψα, ενθουσιάστηκα και αμέσως δημιούργησα εκεί προφίλ.
Με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα ότι είχε πολλά άτομα μέσα. Έγραφαν τις σκέψεις τους στα λεγόμενα τότε «φορουμς», μοιράζονταν συναισθήματα, αγωνίες, προβληματισμούς με έναν αναπάντεχο ενθουσιασμό, που ξαφνικά ανακάλυψε ο ένας τον άλλο και που ξύπνησε σε όλους μια ελπίδα ότι: ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΗΡΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΙ!
Οι 8-10 της οργάνωσης πολλαπλασιάστηκαν, μπήκαμε και άλλοι μέσα, ενωθήκαμε, χρησιμοποιήσαμε τις γνώσεις μας, τις γνωριμίες μας, το χρόνο μας, τη ψυχή μας… Εγκριθήκαμε το 2011 μετά από αγώνα, ως επίσημο εγγεγραμμένο Σωματείο και μπορούσαμε πια να ζητήσουμε με νομικό κύρος αυτά που μας ανήκαν. Κάπως έτσι κι εγώ σιγά σιγά έμαθα τη λέξη ακτιβισμός. Έχει διάφορα είδη αλλά ένα σκοπό. Την ισότητα και την δικαιοσύνη.
Τις μέρες, εβδομάδες και μήνες που ακολούθησαν τα θυμάμαι σαν φλας μπακ απο ιστορικό ντοκιμαντέρ στολισμένο με πολύχρωμες εικόνες. Με την κάθε ευκαιρία διοργανώνονταν συναντήσεις, εκδηλώσεις, συζητήσεις και υπήρχε κόσμος από όλες τις ηλικίες και απ’ όλα τα στρώματα της κοινωνίας που συμμετείχε. Ξαφνικά υπήρξε ορατότητα. «Ναι! Υπάρχουμε και είμαστε πολλοί και δεν είναι εξωφρενικό να θέλουμε αυτά που έχετε κι εσείς, γιατί κι εμείς, είμαστε το ίδιο με εσάς!»
Το 2014 με φόβο και τρόμο επιχειρήθηκε η διοργάνωση του πρώτου CYPRUS PRIDE. «Κι αν μας επιτεθούν; Κι αν μας δείξει η τηλεόραση; Κι αν μας δουν οι γονείς μας, οι συγγενείς μας, οι συνάδελφοι μας; Θα είμαστε το πολύ 100 άτομα και θα γίνουμε ρεζίλι, θα εκτεθούμε, θα βγούμε στο κλαρί! Και αν μας λιντσάρουν». Τέτοιες σκέψεις περιτριγύριζαν τα μυαλά μας. «Παιδιά, ότι και να συμβεί θα το αντιμετωπίσουμε. Το CYPRUS PRIDE θα γίνει! Η Κύπρος πρέπει να ζήσει το πρώτο φεστιβάλ υπερηφάνειας της!».
30 Μαΐου 2014. Σάββατο. Δημοτικός Κήπος Λευκωσίας.
Μοιραστήκαμε σε δύο γκρουπς. Ξεκινήσαμε οι μισοί, δειλά δειλά με εκδηλώσεις για τα παιδία. Μαζεύτηκαν καμια 200-αριά άτομα. Χαρήκαμε που μέχρι τη δεδομένη στιγμή, ήμασταν οι διπλάσιοι απ’ ότι περιμέναμε.
Ετοιμαστήκαμε με τη βοήθεια της αστυνομίας να ξεκινήσουμε με προορισμό τη μικρή πλατεία στην οδό Λήδρας, όπου θα βρίσκαμε τα υπόλοιπα παιδιά που ετοίμασαν κάποιες ομιλίες για να πουν, με καλεσμένους κάποιους επίσημους.
Θυμάμαι πόσο έντονα χτυπούσε από αγωνία και φόβο η καρδιά μου, για το τι θα συναντούσαμε στη διαδρομή. Κόσμος στεκόταν σε σειρές αριστερά και δεξιά στο πεζοδρόμιο και μας κοίταζαν αμίλητοι. Κάποιοι μας έβριζαν και 1-2 προσπάθησαν να μας επιτεθούν αλλά τους ακινητοποίησαν οι αστυνομικοί που ήταν υπό κάλυψη. Κάποιοι άλλοι μας ενθάρρυναν απ’ τα μπαλκόνια των σπιτιών τους, εκεί στην οδό Ρηγαίνης.
«Φτάνουμε επιτέλους», έλεγα σοκαρισμένη από μέσα μου και η αδρεναλίνη μου στα ύψη από το άγχος μου να αντιδράσω σε οποιονδήποτε πιθανό κίνδυνο πεταχτεί μπροστά μου. Πριν προλάβω να τελειώσω τη σκέψη μου, μια αναπάντεχη ευχάριστη δυνατή βουή από πλήθος, μας καλωσόριζε με συνθήματα χαράς, καθώς καταφθάναμε στην πλατεία στην αρχή της οδού Λήδρας.
Καθάρισα τα μάτια μου απ’ τις σκέψεις και αντίκρισα μια θάλασσα από κόσμο να κατακλείνει όλη την πλατεία. Όπου κοίταζα, κόσμος! Ως που έφτανε το βλέμμα μου, κόσμος. Η πλατεία στο κέντρο της Λευκωσίας ξεχείλιζε από κόσμο. Οι σημαίες με τα χρώματα του ουράνιου τόξου, τα πλακατ μας, τα τεράστια πανό με το σλόγκαν μας «ΙΔΙΑ ΑΓΑΠΗ ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ» κυμάτιζαν πανηγυρικά, παντού!
Θόλωσαν όλων τα μάτια μας απ’ τα δάκρυα και τη ταραχή. Γράφαμε ιστορία! Ζωγραφίζαμε ιστορία! Τέτοιο ρίγος εκείνες τις στιγμές, τέτοιος «ηλεκτρισμός» στις φλέβες μας, τέτοια ενέργεια στην ατμόσφαιρα… στιγμές που θα μείνουν αξέχαστες και χαραγμένες για πάντα στις καρδιές μας…
Τέλειωσαν λοιπόν, οι ομιλίες και σε ένα κλίμα ευφορίας, συγκίνησης και τεράστιας χαράς, ξεκινήσαμε όλοι μαζί, η λαοθάλασσα, το περπάτημα πίσω προς το Δημοτικό Κήπο, όπου ήταν και το τέρμα της πορείας. Περπατούσαμε και κοιτούσαμε συνεχώς πίσω μας για να δούμε πόσος κόσμος περπατούσε μαζί μας και ήταν ατέλειωτος! Γέμιζε τους δρόμους! Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας! 4500 χιλιάδες, είπαν στις ειδήσεις!
Ακολούθησαν οι καλλιτεχνικές εκδηλώσεις στον κήπο. Απίστευτες στιγμές. Μαγικές. Κινηματογραφικές. Αληθινές.
Τεράστια νίκη. Η Κύπρος, η μικρή παραδοσιακή Κύπρος ήταν έτοιμη για αλλαγή. Η κοινωνία μας διψούσε, ζητούσε αυτήν την αλλαγή.
Το Ιούνιο του 2015 ακολούθησε το δεύτερο φεστιβάλ υπερηφάνειας. 5000 χιλιάδες κόσμος αυτή τη φορά.
«Υπάρχει λόγος να γίνεται η πορεία;», ρώτησαν τότε πολλοί.
-ΝAI διότι κάποιοι τόλμησαν να αποκαλυφθούν και να πουν ότι υπάρχουν.
-NAI γιατί κάποιοι το πίστεψαν.
-ΝAI γιατί κάποιοι άλλοι τους είδαν και βρήκαν την δύναμη να ενωθούν μαζί τους.
-ΝΑΙ γιατί δυνάμωσε η φωνή μας.
-ΝΑΙ γιατί καποιοι αναγκάστηκαν να κινητοποιηθούν.
-Ναι γιατί κάποια πράγματα άλλαξαν και έσωσαν ανθρώπους.
-Ναι γιατί κάποια στόματα έκλεισαν…
Οι δράσεις που έγιναν εκείνες τις πρώτες δύο χρονιές οδήγησαν στην ποινικοποίηση της ρητορικής μίσους καθώς και των εγκλημάτων μισους ενάντια στα ΛΟΑΤΚΙ άτομα και στην μεγάλη τότε νίκη του Συμφώνου Συμβίωσης.
Στα χρόνια που ακολούθησαν ευαισθητοποιήθηκαν διάφοροι κυβερνητικοί, ιδιωτικοί και ανεξάρτητοι φορείς και θέλησαν να «καλλιεργήσουν» την νοοτροπία της κυπριακής κοινωνίας με τα θέματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας.
To 2022 απαγορεύτηκαν οι θεραπείες μεταστροφής.
Όμως δυστυχώς υπάρχουν κι άλλα πολλά ακόμα να κερδηθούν, υπάρχουν και άλλα να κατοχυρωθούν. Υπάρχουν και άλλα επιτέλους να σταματήσουν…
Η συμμετοχή στα φεστιβάλ υπερηφάνειας είναι ύψιστης σημασίας. Κάθε Pride αποτελεί τη συνέχεια των αγώνων μας και των αγώνων των παλαιότερων ΛΟΑΤΚΙ γενεών έναντι στην πολιτεία απαιτώντας από αυτή να εφαρμόσει επιτέλους τις αρχές της Δημοκρατίας. Να εφαρμόσει επιτέλους τις αρχές της ισονομίας, της ισοκρατίας, της ισοπολιτείας και της ισηγορίας μέχρι να μπορέσουμε να ζήσουμε στη χώρα μας χωρίς το φόβο της απόρριψης, του σχολιασμού, του εξευτελισμού, της απομόνωσης, χωρίς τον κίνδυνο της σωματικής και ψυχικής μας ακεραιότητας, χωρίς την στέρηση της γονικής κηδεμονίας των παιδιών μας, χωρίς την «απαγόρευση» να κάνουμε παιδιά, χωρίς τα κακεντρεχή σχόλια για τα ρούχα μας, τα μαλλιά μας, τις κινήσεις μας, τις χειρονομίες μας, τη λεπτή ή χοντρή φωνή μας, χωρίς τον φόβο της κοροϊδίας και της αποδοκιμασίας εάν κρατήσουμε τα χέρια ο ένας του άλλου κάπου δημόσια, χωρίς… χωρίς… χωρίς… Χωρίς όλη την ντροπή και την ταπείνωση που η πολιτεία μας επιβάλει ενώ ταυτόχρονα αναρωτιέται κιόλας γιατί έχουμε και την ανάγκη να αισθανθούμε «περήφανοι».
Μέχρι όλα τα «χωρίς» λοιπόν να σταματήσουν, τα φεστιβάλ υπερηφάνειας είναι εξαιρετικά σημαντικό να συνεχίσουν να υπάρχουν, να έχουν απήχηση, να μεγαλώνουν, να δυναμώνουν, να “αγκαλιάζουν” και να θριαμβεύουν.
από: Λε.μόnio