Ένα αφήγημα που το πιπιλάνε σαν καραμέλα όσοι θέλουν να δικαιολογήσουν την ομοφοβία τους, είναι το «δεν με νοιάζει τι κάνουν οι gay, φτάνει να μην προκαλούν». Το ακούμε τόσες πολλές φορές που οι πλείστοι από εμάς απλά πλέον επιλέγουμε να το αγνοούμε. Αν κάτσουμε όμως να εξηγήσουμε γιατί η όλη φράση είναι λάθος από την αρχή μέχρι το τέλος, είναι βέβαιο πως είτε θα κλείσουν πολλά στόματα, είτε τουλάχιστον θα σκέφτονται λίγο καλύτερα πριν ξαναπετάξουν παρόμοια ατεκμηρίωτη ασυναρτησία.
Τι σημαίνει «προκαλώ»
Κατ’ αρχάς, ας ξεκινήσουμε από το πιο απλό: τι σημαίνει «προκαλώ». Το να αγκαλιάσουμε σε κοινή θέα το σύντροφό μας, να κρατάμε τα χέρια, να δίνουμε ένα φιλί, θεωρείται πρόκληση; Αν ήταν πρόκληση, οι ομοφοβικοί θα είχαν την ίδια αντίδραση και όταν έβλεπαν ετερόφυλα ζευγάρια να κάνουν τα ίδια. Από τη στιγμή που τους ενοχλούν μόνο τα ομόφυλα ζευγάρια, τότε το πρόβλημα προφανώς δεν είναι με το τι κάνουν τα ομόφυλα ζευγάρια αλλά με το ότι απλά είναι ομόφυλα ζευγάρια.
«Δεν με νοιάζει τι κάνουν στο κρεβάτι τους»
Αυτή η ασυνάρτητη δήλωση δείχνει και τον τρόπο που σκέφτονται οι περισσότεροι ομοφοβικοί, λες και καθορίζεται η ζωή μας από το κρεβάτι μας. Δείγμα προφανώς πατριαρχικών μυαλών που θεωρούν πως ο άντρας φαίνεται από τις επιδόσεις του στο σεξ και πώς επιβάλλεται σε μία γυναίκα. Για τον ίδιο λόγο, δεν θα ακούσεις τους ίδιους ομοφοβικούς να λένε πως δεν τους νοιάζει τι κάνουν στο κρεβάτι τους οι λεσβίες, επειδή στο μυαλό τους οι γυναίκες δεν έχουν πρωταρχικό ρόλο στο σεξ.
Βέβαια, το ότι η ζωή μας ούτε καθορίζεται ούτε περιορίζεται στο κρεβάτι δεν θα το σκεφτεί κανένα τέτοιο μυαλό. Αλλά, ακόμη κι αν όντως δεν νοιάζει κάποιους τι κάνουμε στο κρεβάτι μας, προφανώς τους νοιάζει για όλα τα υπόλοιπα: πώς ντυνόμαστε, τι πάρτι κάνουμε, τι ταινίες βλέπουμε, πώς συμπεριφερόμαστε, πώς μιλάμε. Λες και αυτό επηρεάζει κάπου, κάτι, κάπως τη ζωή τους για να έχουν και άποψη.
Αλλά αυτό είναι και το πρόβλημα: έμαθαν να βαφτίζουν ως προσωπική άποψη οτιδήποτε δεν τους κάθεται στο μυαλό, αγνοώντας προφανώς πως όταν η προσωπική άποψη ενισχύει στρερεότυπα, δημιουργεί εντυπώσεις και φέρνει σε δύσκολη θέση άλλους ανθρώπους γύρω μας, δεν θεωρείται προσωπική άποψη αλλά προσβλητικός λόγος. Ο οποίος είναι ένα βήμα μακριά από τον κακοποιητικό λόγο και δυο βήματα μακριά από τη ρητορική μίσους. Ψιλά γράμματα.
Προκλήσεις και Pride
Για το θέμα του Pride έχουν γραφτεί πολλά και χρειάζονται αυτόνομα κείμενα για να το ακουμπήσεις σε βάθος. Μια από τις πολλές ατάκες που κάνει εντύπωση, είναι η «έχουν ανάγκη οι gay από στήριξη; Γιατί πρέπει να το διατυμπανίζουν»;
Όντως. Γιατί να έχουμε ανάγκη εμείς για υποστήριξη; Μήπως δεν μας περισσεύει από την πλήρη στήριξη που είχαμε από την οικογένειά μας; Το σχολείο; Τους φίλους μας; Από την τόση στήριξη που είχαμε καθώς μεγαλώναμε και κανείς δικός μας δεν ήθελε ούτε να ακουμπήσουμε το θέμα, ούτε να δείχνουμε τον εαυτό μας για να μην «προκαλούμε»; Που δεχόμαστε του κόσμου τις υποδείξεις για το πώς θα ζούμε; «Ντύσου καλύτερα», «μίλα καλύτερα», «περπάτα καλύτερα», «μην σε δουν», «μην μας πιάσουν στο στόμα τους». Πράγματα που πολλά straight παιδιά δεν θα χρειαστεί να υποστούν, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που το βιώνουν τα ΛΟΑΤΚΙ παιδιά.
Θέλουμε στήριξη εμείς που καμουφλάρουμε μόνιμα ένα μέρος του εαυτού μας για να είναι καλά η οικογένειά μας, για να ταιριάξουμε στις δουλειές μας, για να αποφύγουμε τη μοναξιά, για να μην δεχόμαστε επιθέσεις και ρητορικές μίσους;
Αλλά όχι. Εκείνη την μια μέρα στο Pride που είναι η μέρα μας και μπορούμε να είμαστε ανοικτά ο εαυτός μας, προκαλούμε.
Οι προκλήσεις των straight
Άλλο ένα τεράστιο κεφάλαιο για όποιον προσπαθεί να αναλύσει τι συμβαίνει στο μυαλό των ομοφοβικών, είναι πως δεν μπορούν να δουν ποτέ τη καμπούρα τους. Λες και οι μόνοι που προκαλούν σε αυτό τον κόσμο είναι οι gay, κάτι που όχι μόνο δεν ισχύει, αλλά το αντίθετο ισχύει σε πολύ μεγαλύτερο και επικίνδυνο βαθμό: να προκαλούν οι straight.
Πρώτα και κύρια, πρόκληση δεν είναι όταν χρησιμοποιούν ομοφοβικό λόγο; Αυτός σχεδόν πάντα έρχεται χωρίς ποτέ κανένας ΛΟΑΤΚΙ να τους έχει προκαλέσει. Απλά ανοίγουν το στόμα τους και λένε μιαν άποψη για κάτι που δεν κατέχουν, επειδή επιλέγουν συνειδητά να μην το κατέχουν.
Δεν προκαλούν οι straight με τον τρόπο που ντύνονται, τις βρισιές που εκστομίζουν, τον τρόπο που οδηγάνε, τα βάρβαρα χόμπι που έχουν, το πώς ενημερώνονται, το πώς συμπεριφέρονται, το πώς γίνονται αδιάκριτοι σε θέματα που δεν τους αφορούν, το πώς επιλεκτικά μορφώνονται, επιλεκτικά ευαισθητοποιούνται, το πώς επιδεικνύουν τις σχέσεις τους, το πώς δεν καλλιεργούν ενσυναίσθηση; Δηλαδή η πρόκληση είναι μόνο όταν ένας άντρας ή γυναίκα δεν συμπεριφέρονται με τα κοινωνικά πρότυπα που ακολουθούν γενικά οι άντρες και οι γυναίκες και οτιδήποτε άλλο προκλητικό κάνουν οι straight δεν χαρακτηρίζεται ως τέτοιο;
Όσοι μας κατηγορούν πως προκαλούμε, δεν έχουν προκαλέσει ποτέ τους και τίποτα; Ή απλά δεν βρέθηκε κάποιος να τους το πει στη μούρη; Προφανώς και προκαλούν, απλά κανείς δεν θα πει ποτέ πως «προκαλούν οι straight». Για τους gay όμως η υπεργενίκευση είναι μια κανονικότητα κι έτσι ξεπλένεται κάθε ομοφοβικός λόγος.
Προκλήσεις και Εκκλησία
Αν προσπαθήσουμε δε να ακουμπήσουμε και λίγο το θέμα της εκκλησίας, το τι έχουμε να διαχειριστούμε ξεφεύγει. Από πού να το πιάσεις. Δεν προκαλούν οι παπάδες με τις ρητορικές μίσους; Δεν προσβάλουν με το ότι λένε πως θα πάμε στην κόλαση ή ότι είμαστε «η πτώση του ανθρώπου» και κάτι άλλα τραυματικά λόγια, όχι επειδη κάτι κάναμε, αλλά επειδή γεννηθήκαμε έτσι; Κάπως έτσι δεν ξεκίνησαν και οι κακοποιητικές συμπεριφορές με τις θεραπείες μεταστροφής; Έτσι δεν ενισχύεται περαιτέρω η ομοφοβία; Κι αυτό πώς επιλέγουν να το αγνοούν όσοι μας κατηγορούν πως «προκαλούμε την εκκλησία»; Δηλαδή όταν το κάνει η εκκλησία είναι οκ; Ή μήπως οι άθεοι straight είναι λιγότερο προκλητικοί από τους άθεους gay;
Σκεφτείτε για μια στιγμή πόσο πιο όμορφη θα ήταν η ζωή μας αν η εκκλησία κρατούσε μια υποστηρικτική γραμμή για τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα γεμάτη αγάπη και κατανόηση. Πόσοι συνανθρώποι μας δεν θα πίστευαν για τους εαυτούς τους πως αυτό που είναι αφορά αμάρτημα. Πόσες απόπειρες ή σκέψεις για αυτοχειρία θα σταματούσαν και πόσοι γονείς δεν θα αποθάρρυναν τα παιδιά τους από το να είναι ο εαυτός τους.
Αντιθέτως, πολύ εύκολα οι παπάδες θα δώσουν συγχωροχάρτι σε δολοφόνους, βιαστές, εγκληματίες οι οποίοι στην τελική είχαν και επιλογή για τις πράξεις τους. Πραγματικά, αδιανόητο.
Παρόλα αυτά, τόσοι και τόσοι ΛΟΑΤΚΙ επιμένουν να πιστεύουν και να αγαπούν τον Θεό τους, είτε επειδή έμαθαν να διαχωρίζουν την εκκλησία από τη θρηκεία (κάτι που δεν μπορούν να το κάνουν όλοι) είτε επειδή έκατσαν, διάβασαν, μελέτησαν, πίστεψαν και κατάλαβαν πως υπάρχει θέση στη φύση, άρα και σε κάθε θρησκεία, για όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως.
Ας έρθει κάποιος να προσπαθήσει να πείσει πως οι gay θρήσκοι είναι λιγότερο θρήσκοι από τους straight, που οι πλείστοι δεν χρειάστηκαν και ποτέ να κάνουν τέτοιες αναλύσεις. Εξάλλου «πίστευε και μη ερεύνα». Έτσι μεγάλωσαν, έτσι έμαθαν, έτσι κάνουν. Όσοι όμως κάνουν έρευνα και μέσα από αυτή επιλέγουν να πιστεύουν, είναι η απόδειξη μιας πραγματικά αγνής πίστης και αγάπης.
Οι προκλήσεις των gay
Με όλα αυτά, είναι πραγματικά άξιο να διερωτέται κανείς αν όντως οι gay θέλουν και έχουν σκοπό να προκαλούν, από τη στιγμή που καθώς μεγαλώναμε είχαμε ως απώτερο σκοπό όχι να είμαστε ευτυχισμένοι και ο εαυτός μας, αλλά να μην προκαλούμε.
Η συνειδητοποίηση του ότι τελικά αξίζει και σε εμάς να είμαστε ευτυχισμένοι, περήφανοι και ο εαυτός μας συχνά έρχεται μόνο μετά από ένα μακρύ και μοναχικό ταξίδι αυτογνωσίας, που δεν είναι και βέβαιο πως θα καταφέρουμε να το κάνουμε όλοι.
Αυτό προφανώς, κανείς που δεν περπάτησε στα μονοπάτια μας δεν θα μπορέσει ποτέ να το αντιληφθεί. Για το λόγο αυτό, ας μην ξεχνάει κανείς μας από τι χρειάστηκε να περάσουμε για να επιτρέπουμε στον καθένα να έρχεται και να μας λέει με πάσα ευκολία πως προκαλούμε.
από MARY+