Κάθε χρόνο, καθώς πλησιάζουμε την ημερομηνία του Pride, υπάρχει αρκετός ΛΟΑΤΚΙ+ κόσμος, αλλά και άτομα φιλικά προσκείμενα προς την κοινότητα, που δηλώνουν την αντίθεσή τους για το φεστιβάλ. Όχι απλά αυτό, αλλά επίσης μιλά εναντίον του Pride, ρίχνει λάσπη και φυσικά δεν υπάρχει καμία διάθεση για στήριξη. Το συγκεκριμένο φαινόμενο, αν και τυγχάνει να το βλέπουμε και σε άλλες χώρες, εντούτοις στην Κύπρο το συναντάμε αρκετά πιο έντονα. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Μιλάμε με κόσμο και ακούμε απόψεις, προσπαθώντας να κατανοήσουμε και να δημιουργήσουμε ένα φεστιβάλ σε πλαίσιο συμπερίληψης, που έχουμε ως οδηγό μας σε κάθε μας ενέργεια. Συγκεντρώνουμε εδώ τους λόγους που ο κόσμος μάς λέει πως αντιτίθεται και δίνουμε μια δική μας απάντηση, ή επεξήγηση, για το πώς το έχουμε στο δικό μας μυαλό.
Ας δούμε μερικές από τις αντιδράσεις που μας είπαν όσα άτομα ρωτήσαμε:
- Δεν τους είναι ξεκάθαρος ο σκοπός του Pride
- Υπάρχουν ακρότητες με τις οποίες δεν θέλουν να ταυτίζονται
- Νιώθουν και οι ίδιοι ότι υπάρχει προκλητικότητα
- Η σεξουαλικότητα δεν είναι σοβαρός λόγος να νιώθει κάποιο άτομο περήφανο
- Είναι ένα μεμονωμένο γεγονός, ενώ η ζωή τους είναι καθημερινή
- Προωθούνται ιδιωτικά συμφέροντα σε πλαίσιο μάρκετινγκ που δεν έχουν να κάνουν με την κοινότητα
- Δεν έχουν την ανάγκη να διεκδικήσουν ή συνήθισαν να κρατούν μια πιο παθητική στάση
- Νιώθουν να υπάρχει πολιτικοποίηση ή και κάποιες φορές κομματικοποίηση ή/ και δεν ταυτίζονται με το γενικότερο πλαίσιο
- Βλέπουν από τα ΜΜΕ ή ΜΚΔ τι γίνεται και βγάζουν γενικά συμπεράσματα
- Φοβούνται
Κι ας δώσουμε εδώ μια επεξήγηση για το λόγο που επιμένουμε στο Pride και τι σημαίνει για εμάς:
-
Δεν τους είναι ξεκάθαρος ο σκοπός του Pride
Αρκετός ΛΟΑΤΚΙ κόσμος δεν είναι σίγουρος γιατί πρέπει να γίνεται η Πορεία Υπερηφάνειας και πού εξυπηρετεί. Είναι πάρτι; Είναι διαμαρτυρία; Είναι ένα πολιτισμικό γεγονός; Ένα πολιτικοποιημένο γεγονός; Ένας τρόπος marketing; Και οι straight; Γιατί να μην κάνουν και οι straight Pride, δεν είναι περήφανοι κι αυτοί;
Απάντηση:
Το Pride ξεκίνησε ως διαμαρτυρία τον Ιούνιο του 1969, όταν οι Ειδικές Δυνάμεις του Μανχάταν της Νέας Υόρκης εισέβαλαν στο gay bar Stonewall, ασκώντας βία και παρενόχληση των θαμώνων, κάτι που συνέβαινε αρκετά συχνά. Ο κόσμος που ήταν παρών, αντλώντας δύναμη από τα κινήματα της εποχής που διεκδικούσαν ισότητα σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εξαγριώθηκε και τις επόμενες μέρες οργανώθηκε κίνημα με σκοπό τη διεκδίκηση δικαιωμάτων και την παύση της χρήσης βίας των αστυνομικών κατά των ΛΟΑΤ ανθρώπων.
Το Pride αφορά μια πορεία διαμαρτυρίας, που όμως χρησιμοποιείται ο όρος Υπερηφάνειας, υποδηλώνοντας ότι ο κάθε άνθρωπος μπορεί να είναι περήφανος γι’ αυτό που είναι. Προφανώς και οι straight συνανθρώποι μας μια χαρά υπερήφανοι μπορεί να είναι γι’ αυτό που είναι, απλά γι’ αυτούς δεν καταργείται κανένα νομικό δικαίωμα. Μακάρι να έχουμε κάποτε τα ίδια ακριβώς δικαιώματα και ίσως να μην χρειάζεται πλέον να κάνουμε Pride.
Στις μέρες μας, εξακολουθούμε δυστυχώς να βλέπουμε άσκηση βίας (είτε λεκτικής είτε σωματικής) κατά των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων. Μπορεί αυτή να μην αφορά οργανωμένες επιθέσεις αστυνομίας (το αντίθετο μάλιστα- η οργανωμένη αστυνομία φαίνεται να στέκεται στο πλευρό καθενός από εμάς που δέχεται βία), είναι όμως ένα φαινόμενο που όχι απλά δεν έχει εκλείψει, αλλά ενισχύεται με τις κάθε λογής ρητορικές μίσους.
Η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα επέλεξε να μετεξελίξει και να τιμά την παρέλαση του Pride με πολύ χρώμα, όχι με μαύρα κοντομάνικα, με μουσική, όχι με «στεντόρειες» φωνές, με χορό, όχι με σφιγμένες γροθιές, με τρόπο που να θυμίζει περισσότερο τη νίκη της αγάπης έναντι στη βία, το μίσος και καθετί που δημιουργεί σκιές στη ψυχή του ανθρώπου. Ένας διαφορετικός τρόπος να φωνάξει κανείς «παρών» στη διατήρηση της αξιοπρέπειας του κάθε ανθρώπου.
-
Υπάρχουν ακρότητες με τις οποίες δεν θέλουν να ταυτίζονται
Πολλά άτομα νιώθουν ότι άτομα που συμμετέχουν στην Πορεία προσβάλουν την ηθική και τις αξίες της κοινωνίας είτε με τα σύμβολα που κρατάνε είτε με τον τρόπο που ντύνονται είτε με τα συνθήματα που φωνάζουν.
Εμείς οι ίδιοι βέβαια που είμαστε εκεί δεν βλέπουμε αυτά τα πράγματα σε πλαίσιο ακρότητας, καθώς τα άτομα που είναι εκεί μια χαρά με σεβασμό, χαμόγελο και ευγένεια συμπεριφέρονται. Άμα όμως το διαβάζεις αυτό από τα Social, χωρίς να δίνεις το παρόν σου, είναι εύκολο να κατασκευάσεις την κάθε εικόνα στο μυαλό σου, εμποτισμένη με την παραπληροφόρηση που εντέχνως θέλει να προβάλει το κάθε Μέσο.
Απάντηση:
Το ότι ο κάθε άνθρωπος επιλέγει πώς θα εκφράζεται εκείνη τη μέρα δεν επηρεάζει πουθενά ούτε υπονομεύει το αυτονόητο: ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν τα ίδια ανθρώπινα δικαιώματα και να είναι ελεύθερα ο εαυτός τους χωρίς να κρύβονται.
Αν και στην Κύπρο μας δεν υπάρχουν οι ακρότητες που βλέπουμε σε κάποιες παρελάσεις στο εξωτερικό και που ο κόσμος τις φέρνει ως γενικό παράδειγμα (πχ προσβολές στα Θεία), εντούτοις πάντα θα υπάρχει έστω ένα άτομο του οποίου ο τρόπος έκφρασης δεν ακολουθεί κάποια συγκεκριμένα πρότυπα και αυτό ίσως να ενοχλήσει την «αισθητική» κάποιων. Όμως αυτό δεν δίνει το δικαίωμα να κρίνουμε, να χλευάζουμε και να μην σεβόμαστε, ειδικά αν η έκφραση αυτή, σέβεται το γενικό πλαίσιο της κοινωνίας.
Την επόμενη φορά που θα πει κανείς ότι στο Pride συμβαίνουν ακρότητες, σκεφτείτε απλά τι συμβαίνει οπουδήποτε αλλού στην κοινωνία: στα πέταλα π.χ. των γηπέδων, εν χορώ ημίγυμνοι οργανωμένοι οπαδοί πετάνε αντικείμενα και βρίζουν τις μανάδες των αντιπάλων μπροστά από μικρά παιδιά.
Παρόλα αυτά, κανείς από όσους πνέουν τα μένεα κατά του Pride δεν θα σκεφτεί να συγκρίνει και να πει ότι όλοι οι οπαδοί έτσι είναι, ότι πρέπει να απαγορευτεί το ποδόσφαιρο, ότι είναι κακό παράδειγμα για τα παιδιά ή πως αυτοί οι άνθρωποι δεν πρέπει να κάνουν παιδιά.
Στη θέση του γηπέδου, βάλτε οποιαδήποτε άλλη ακρότητα: οργανωμένους κυνηγούς που κλείνουν κύριες οδικές αρτηρίες, οργανωμένα σύνολα που σπάζουν ό,τι βρουν, παιδιά να χαιρετούν ναζιστικά, νεαροί να καίνε σύμβολα ανθρώπων σε λαμπρατζιές κλπ. Αν δεν είναι gay, ε δεν θα γίνει και μέγα θέμα.
Ναι, δεν συμφωνούμε όλοι με όλα, δεν θα θέλαμε ούτε εμείς να έχουμε ακρότητες, δεν μπορούμε να τις δικαιολογήσουμε ούτε να τις ελέγξουμε, αλλά αυτές συμβαίνουν, δυστυχώς, και σε άλλα καθεστώτα. Και είναι τουλάχιστον άδικο να κατηγορούμε για αυτές μόνο το Pride.
-
Νιώθουν και οι ίδιοι ότι υπάρχει προκλητικότητα
Ένα βήμα πριν την ακρότητα είναι η πρόκληση. Πολλοί συνάνθρωποί μας θεωρούν πως «είναι οκ να είσαι gay αλλά είναι προκλητικό να το δείχνεις».
Απάντηση:
Το «δεν έχω πρόβλημα με τους gay φτάνει να μην προκαλούν» σημαίνει δεν έχω πρόβλημα όταν οι gay κρύβονται και δεν φέρνουν εμένα σε δύσκολη θέση. Όταν είναι ο εαυτός τους, έχω πρόβλημα κι αυτό φυσικά είναι η βάση της ομοφοβίας και του μίσους εναντίον ομάδας συνανθρώπων μας.
Πέραν όμως τούτου, ο πολύς κόσμος που όντως θεωρεί πως «δεν έχει θέμα με τους gay» και πως αν δουν ένα φιλί θα είναι μια χαρά και cool, βιώνει μια τρικυμία εν κρανίω όταν βλέπει άτομα που η έκφραση φύλου τους αποκλίνει από τις νόρμες της σημερινής κουλτούρας και των προτύπων της εποχής.
Προφανώς στην αναφορά εδώ συμπεριλαμβάνονται και οι τρανς συνανθρώποι μας, με την τρανσφοβία να χαρακτηρίζει κυρίως όσους δεν έχουν επαφές με αυτούς τους ανθρώπους, που αποτελούν στατιστικά το 1% του πληθυσμού. Πολλά άτομα που ανήκουν στην κοινότητα ενοχλούνται με τα τρανς άτομα καθώς νιώθουν πως δεν τους βολεύει σε ό,τι θέλουν να πετύχουν ή ότι η διεκδίκηση των δικαιωμάτων της ομάδας αυτής, παίρνει πίσω τα επιτεύγματα του κινήματος ή και αναιρεί ό,τι χτίστηκε μέχρι τώρα.
Ταυτόχρονα όμως, εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει αποκλεισμός αλλά και το να μην έχεις επιλογή για το τι και πώς πρέπει να νιώθεις.
Το πρόβλημα δεν είναι τα τρανς άτομα. Είναι ότι αποτυγχάνουμε να κατανοήσουμε τη βάση της συμπερίληψης. Είναι ότι κι εμείς οι ίδιοι βάζουμε αστερίσκους στο ποια ανθρώπινα δικαιώματα θα επιλέξουμε να στηρίξουμε.
Η συμπερίληψη, ο σεβασμός και η αγάπη αφορούν όλους τους ανθρώπους και κυρίως τις πιο ευάλωτες ομάδες. Πρωταρχικός στόχος είναι να μετεξελίξουμε την κοινωνία μας σε μια κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς. Μια κοινωνία όπου το κάθε άτομοω θα νιώθει ότι ανήκει και ότι είναι ισόνομο προς το κάθε άλλο μέλος της κοινωνίας ανεξάρτητα του οποιουδήποτε χαρακτηριστικού του.
Συμπερίληψη δεν είναι να μειώνονται ή να αφαιρούνται τα δικαιώματα ή τα προνόμια των πολλών για τους λίγους, αλλά τουναντίον όλοι οι άνθρωποι οπουδήποτε, χωρίς εξαιρέσεις να απολαμβάνουν τα ίδια ακριβώς δικαιώματα.
-
Η σεξουαλικότητα δεν είναι σοβαρός λόγος να νιώθει κάποιο άτομο περήφανο
«Αυτό αφορά κάτι πολύ προσωπικό, γιατί είναι ανάγκη κανείς να λέει τη σεξουαλικότητά του; Πού αποσκοπεί; Γιατί να είναι κανείς περήφανος για κάτι τέτοιο; Ας κάνει ό,τι θέλει στο κρεβάτι του φτάνει να μην ενοχλεί ή να μην το δείχνει δημόσια».
Απάντηση:
Άλλο σεξουαλικός προσανατολισμός και άλλο ταυτότητα ή έκφραση φύλου. Δυστυχώς ο περισσότερος κόσμος συγχαίει την πράξη του σεξ, με το σεξουαλικό προσανατολισμό κάτι που είναι εντελώς λάθος. Ο γενεσιουργός προσανατολισμός δεν ταυτίζεται με την πράξη καθαυτή.
Το να αναφέρεται κανείς στο σεξουαλικό προσανατολισμό ή ταυτότητα φύλου του δεν δείχνει τίποτα που να αφορά το σεξ, αλλά μια κατάσταση αναφορικά με κάποια από τα χαρακτηριστικά του για τα οποία στερείται δικαιώματα, χωρίς να έχει κάνει κάτι παράνομο. Ούτε το κάνει για να προκαλέσει (γιατί άλλωστε ο οποιοσδήποτε άνθρωπος να θέλει να προκαλέσει και να λάβει του κόσμου τα κακοποιητικά σχόλια;).
Η αναφορά όμως ωφελεί ποικιλοτρόπως σε πλαίσιο ορατότητας. Κάποιο άτομο που δεν είναι ΛΟΑΤΚΙ δεν έχει τίποτα να πάρει (ούτε όμως και να χάσει) αν κάποιο άλλο άτομο αναφέρει ότι είναι ΛΟΑΤΚΙ. Του είναι μια παντελώς άχρηστη πληροφορία (όπως άσχετη, πχ, θα ήταν και η πληροφορία όταν κάποιο άτομο αναφέρει πως έχει ΔΕΠ/Υ, ενώ εκείνο το άτομο που το ακούει δεν έχει).
Στο άτομο όμως που είναι ΛΟΑΤΚΙ η αναφορά αυτή θα ακουστεί εντελώς διαφορετικά στα αυτιά του. Αν οι περισσότεροι από εμάς είχαμε τέτοιου είδους αναφορές σαν μεγαλώναμε, ίσως η πορεία της ζωής μας να ήταν λίγο διαφορετική, λίγο πιο γλυκιά, ίσως και πιο εύκολη.
Η υπερηφάνεια δεν αφορά σε τίποτα περισσότερο από το ταξίδι που κάνει κάποιο άτομο για να αποδεχτεί τον εαυτό του. Όταν το καταφέρει αυτό, ειδικά αν αυτό γίνεται σε ένα πλαίσιο μίσους και περιφρόνησης, τότε ναι, είναι μια πράξη γενναιότητας και περηφάνιας. Και αυτό είναι που αξίζει να γιορτάζεται.
-
Είναι ένα μεμονωμένο γεγονός, ενώ η ζωή τους είναι καθημερινή
«Δεν θα περιμένω το Pride για να ζήσω τη ζωή μου, δεν χρειάζεται να δίνω το παρόν μου μια φορά τον χρόνο, η ζωή μας συμβαίνει καθημερινά».
Απάντηση:
Συμφωνούμε απόλυτα. Και γι’ αυτό και η Accept ΛΟΑΤΚΙ Κύπρου αλλά και οποιοδήποτε άλλο οργανωμένο φιλοΛΟΑΤΚΙ Σωματείο διοργανώνουν μέσα στη χρονιά διάφορες εκδηλώνεις, πάνελς, συζητήσεις, προβολές ταινιών, ομάδες ενδυνάμωσης, κλπ με σκοπό να βοηθήσει σε γενικότερο πλαίσιο. Δεν περιμένει μια φορά τον χρόνο.
Το Pride όμως, είναι η μοναδική φορά μέσα στη χρονιά που ο κόσμος μπορεί να συγκεντρωθεί και να δείξει τη δύναμή του. Κάθε πράξη ή αγώνας δίνεται στην παρουσία μας. Όταν δεν είμαστε παρόντες, κανείς δεν ξέρει πως υπάρχουμε ή πως χρειάζεται να παλέψουμε.
Με το να βρισκόμαστε σε ένα οργανωμένο γεγονός, καταλαμβάνουμε χώρο και μετά κανείς δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει την ατάκα «δεν ήξερα πως έχετε τέτοια θέματα» για να δικαιολογήσει την ομοφοβία του. Συν του ότι ο αγώνας μας ήταν ανέκαθεν πολιτικός. Οι πολιτικοί θα ασχοληθούν με τα δικαιώματά μας μόνο αν δουν πως αξίζει να κερδίσουν πελάτες ψήφους από κάτι τέτοιο. Η κοινωνία έχει τη δύναμη να αλλάξει τα κόμματα και τις πολιτικές κατευθύνσεις όταν λειτουργεί με σύμπνοια.
-
Προωθούνται ιδιωτικά συμφέροντα σε πλαίσιο μάρκετινγκ που δεν έχουν να κάνουν με την κοινότητα
«Υπάρχουν σκοπιμότητες, κάποια άτομα βγάζουν πολλά λεφτά από το Pride, γίνεται προώθηση προϊόντων, κομμάτων, εταιρειών κατά το δοκούν και κυρίως οντοτήτων που δεν έχουν καμία σχέση με την κοινότητα. Εταιρείες που δεν έχουν την γνώση ή που δεν νοιάζονται πραγματικά για τα ανθρώπινα δικαιώματα δίνουν χορηγίες γιατί τους συμφέρει».
Απάντηση:
Έτερον εκάτερον. Πολλές είναι οι εταιρείες ή γενικότερα οι οντότητες που θέλουν να στηρίξουν το Pride σε πλαίσιο εταιρικής κοινωνικής ευθύνης. Το αν δεν το κάνουν σωστά, αν είναι για το θεαθήναι και αν εντός των εταιρειών τους μόνο συμπερίληψη δεν υπάρχει, είναι άλλο θέμα, για το οποίο φυσικά δεν φταίει το Pride.
Οι διοργανωτές όμως φέρουν την ευθύνη να ελέγξουν με ποιες εταιρείες συνεργάζονται και ποιο δρόμο θα διαλέξουν: το δρόμο της χορηγίας ανεξαρτήτως από ποια εταιρεία έρχεται, ή το δρόμο των ουσιωδών συνεργασιών που θα έχουν θετικό αντίκτυπο και διαχρονικότητα, βοηθώντας την κοινότητα και τη μετεξέλιξη της κοινωνίας;
Κατ’ αρχάς να σημειωθεί ότι για να στηθεί μια εκδήλωση υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπάρχουν αδιαμφισβήτητα λειτουργικά έξοδα, πόσω μάλλον για μια εκδήλωση που βασίζεται κυρίως σε εθελοντική εργασία για να τρέξει. Είναι αναπόφευκτο να υπάρξει και συνεργασία με πιθανό οικονομικό όφελος και πολλές φορές αυτές οι συνεργασίες προϋποθέτουν όπως προβάλλεται όποιος στέκεται δίπλα σου με πρακτική βοήθεια.
Αυτό δεν είναι θέμα μάρκετινγκ. Είναι θέμα στήριξης. Στην Κύπρο, η Πορεία Υπερηφάνειας στήνεται στη βάση συνεργασιών και όχι απλά χορηγιών. Οι συνεργασίες προϋποθέτουν μεταξύ άλλων θέματα εκπαίδευσης του προσωπικού των συνεργατών, έτσι ώστε να καλλιεργηθεί ευαισθησία σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Γενικά η πρόταση μας είναι η κάθε εταιρεία και κάθε οργανισμός να εντάξει στην κουλτούρα τους την εταιρική κοινωνική ευθύνη, να στέκεται δίπλα στην κοινωνία και να προχωρήσει προς αυτή την κατεύθυνση.
-
Δεν έχουν την ανάγκη να διεκδικήσουν ή συνήθισαν να κρατούν μια πιο παθητική στάση
Τα άτομα αυτά συνήθως δεν θέλουν να ταυτίζονται με καμιά ενέργεια ορατότητας, ίσως επειδή δεν έμαθαν πόσο σημαντική είναι η άνευ όρων αποδοχή του εαυτού τους, επειδή δεν έχουν επαφή με άτομα τα οποία όντως στερούνται κάτι, ή επειδή απλά η ζωή τούς τα έφερε έτσι και δεν νιώθουν να το χρειάζονται.
Κι αυτό το βλέπουμε να συμβαίνει συχνά: άτομα που δεν θέλουν οικογένεια δεν θέλουν να «ταράζουμε» την κοινωνία με το θέμα της απόκτησης παιδιού, άτομα που δεν σκέφτηκαν ποτέ τον γάμο λένε πως μια χαρά είναι και η πολιτική συμβίωση, άτομα που δεν είναι τρανς δεν κατανοούν την ανάγκη της ορμονοθεραπείας κλπ.
Ίσως και οι ίδιοι κάπου ασυνείδητα να μην πιστεύουν πως μπορούν, δικαιούνται ή αξίζουν να έχουν όσα και οι συνανθρώποι τους, κι αυτό συμβαίνει όταν δεν υπάρχει ορατότητα και άρα σημεία αναφοράς. Πώς να θες μετά να διεκδικήσεις κάτι όταν δεν βλέπεις γύρω σου πως είναι εφικτό να γίνει;
Κι αυτή είναι η δύναμη της διεκδίκησης. Να μαχόμαστε οργανωμένα να κερδίσουμε κάτι. Στην Κύπρο δεν το πολυκάνουμε αυτό ως πολίτες, περισσότερο μάθαμε να αναμένουμε ή να δεχόμαστε παρά να διεκδικούμε. Γι’ αυτό και όταν κάποιος διεκδικεί, η πρώτη αντίδραση της κοινωνίας είναι να ειρωνευτεί από την άνεση του καναπέ. Ψιλά γράμματα για πολλούς αν οι συνανθρώποι τους στερούνται κάτι. Τα δικά τους προνόμια μόνο μην χαθούν.
Απάντηση:
Είναι απόλυτα κατανοητό να μην θέλουν όλοι να συμμετέχουν ενεργά οπουδήποτε, πόσω μάλλον αν κάτι δεν νιώθουν να τους εκφράζει. Και δεν είμαστε εδώ για να πείσουμε για το αντίθετο.
Ωστόσο, μια προσέγγιση τύπου «ό,τι δεν με ακουμπά, μού είναι αδιάφορο», δεν μπορεί να έχει υπόσταση σε οργανωμένες εκδηλώσεις ειδικά όταν αυτές έχουν αντίκτυπο σε όλο το φάσμα της κοινωνίας.
Ερχόμαστε σε επαφή με άτομα και καταστάσεις, αρκετές από τις οποίες είναι πρωτοφανείς ακόμη και για εμάς. Η προσέγγιση μας και το πώς βλέπουμε τα πράγματα, διαμορφώνονται δυναμικά, ανάλογα και με τα ερεθίσματα που δεχόμαστε.
Το ότι πολεμάμε για θέματα που κάποιοι άνθρωποι δεν νιώθουν να αξίζουν τη βαρύτητα που τους δίνουμε είναι απλά μια προσωπική γνώμη. Όταν επιλέξεις να μπεις στο χορό, θα μάθεις και γιατί μαχόμαστε για τόσα πολλά θέματα.
-
Νιώθουν να υπάρχει πολιτικοποίηση ή και κάποιες φορές κομματικοποίηση ή/ και δεν ταυτίζονται με το γενικότερο πλαίσιο
«Το ότι μαχόμαστε για τα δικαιώματα μιας ευάλωτης μειονότητας δεν θα έπρεπε να σημαίνει ότι θα πρέπει να μαχόμαστε για τα δικαιώματα όλων των υπολοίπων ευάλωτων μειονοτήτων, πχ με το μεταναστευτικό, πολέμους κλπ. Γιατί να τα συγχέουμε όλα μεταξύ τους;»
Απάντηση:
Δεν τα συγχέουμε. Τα ανθρώπινα δικαιώματα όμως και η κατανομή τους δεν είναι a la carte. Διατομεακά μόνο μπορούν να αποδομηθούν οι όποιες δομικές ανισότητες. Δεν μπορούμε π.χ. να μιλάμε για ισότητα σε θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού και να μην λαμβάνουμε υπόψη ανισότητες σε θέματα φύλου, φυλής, χρώματος, θρησκείας.
Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και για αυτό, όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα εφαρμόζονται ισότιμα ανεξαρτήτως των χαρακτηριστικών τους. Σημειώστε δε ότι έρχονται άτομα κοντά μας που και ΛΟΑΤΚΙ είναι και ανήκουν ταυτόχρονα και σε άλλες ομάδες. Εννοείται πως δεχόμαστε όλα τα άτομα ανεξαιρέτως, από όπου κι αν προέρχονται και εννοείται πως θα ακούσουμε και τις δικές τους ιστορίες.
Είναι αλήθεια όμως πως υπάρχει γενικότερα μια ευαισθησία σε θέματα ευάλωτων ομάδων. Αυτό δεν έχει να κάνει με πολιτικοποίηση, κομματικοποιήση ή γενίκευση των σκοπών μας – είναι θέμα αρχής, αξιών, αγάπης. Συζητάμε για θέματα συμπερίληψης και ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τα βλέπουμε να καταπατώνται γύρω μας ποικιλοτρόπως. Αν κλείναμε τα μάτια σε ό,τι δεν μας ακουμπά, θα ήταν και υποκρισία.
Οι αγώνες μας είναι για τον κάθε άνθρωπο ανεξαρτήτως των χαρακτηριστών τους, χρησιμοποιώντας ως βάση τα χαρακτηριστικά σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου.
-
Βλέπουν από τα ΜΜΕ ή ΜΚΔ τι γίνεται και βγάζουν γενικά συμπεράσματα
«Δεν μπορώ να στηρίξω μια εκδήλωση που προωθεί οτιδήποτε δεν συμβαδίζει με τη δική μου ηθική, μιαν εκδήλωση που προκαλεί τόσο μίσος στα Social Media και που με φέρνει σε τόσο δύσκολη θέση».
Απάντηση:
Το μίσος το προκαλούν μόνο αυτοί που το ξεστομούν. Αν ένα άτομο έχει μέσα του αγάπη, σεβασμό, ευγένεια και κατανόηση, θα τα έχει σε κάθε του συναναστροφή. Δεν θα επηρεάζεται αυτά από τις εκάστοτε συνθήκες.
Παρόλα αυτά, υπάρχει κατανόηση για το πώς τα ΜΜΕ και τα Social γενικά μπορούν να βγάλουν ένα άσχημο εαυτό από πολλούς ανθρώπους. Και η αλήθεια είναι ότι θα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για κάποια κλικς παραπάνω έστω και αν αυτό σημαίνει ότι το μήνυμα εμπίπτει στην εκούσια ή ακούσια παραπληροφόρηση, δημιουργεί πόλωση ή φτάνει ακόμη και στα όρια του μίσους.
Θα επιλέξουν για κύρια φώτο πολύ πιο εύκολα τα 3-5 ημίγυμνα άτομα στους κατά τ’ άλλα 35 βαθμούς στον ήλιο της Κύπρου. Τα άτομα που ετοιμάζονταν για το σόου τους το βράδυ, παρά ολόκληρο το πλαίσιο του σόου. Τα άτομα που κάπου φαίνεται να ξεφεύγουν, παρά όσους δεν έχασαν ούτε στιγμή τη νηφαλιότητά τους. Θα επιλέξουν αυτά παρά τις 3000 – 5000 άτομα που βρίσκονται εκεί και που δεν έχουν σε κάτι να ξεχωρίσουν από άτομα που βρίσκονται εκείνη την ώρα στο mall, στο cafe, στον παιχνιδότοπο.
Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτά. Μπορούμε μόνο να δείχνουμε και τις δικές μας φωτογραφίες και τα δικά μας στιγμιότυπα και τις δικές μας ομιλίες και την καθολική εικόνα όπως τη βιώνουμε όντας παρόντες.
Το δικό μας Pride.
10. Φοβούνται
«Φοβάμαι μη με δει κάποιος που με ξέρει στην τηλεόραση, φοβάμαι μην κάποιος με κρίνει, φοβάμαι μήπως γίνουν επεισόδια, φοβάμαι μην πουν και για μένα ότι προκαλώ ή προσβάλλω ενώ ξέρω ότι ουδέποτε έκανα κάτι τέτοιο. Φοβάμαι».
Απάντηση:
Το ξέρουμε. Τα περάσαμε. Σε νιώθουμε. Μα ζωή μέσα στον φόβο, δεν είναι ζωή. Κανείς από εμάς ποτέ δεν θέλει να προκαλέσει, τουναντίον, κάθε άτομο πέρασε τη μισή του ζωή κρυμμένο, προσπαθώντας να μη φέρει κανέναν δικό του σε δύσκολη θέση και προσπαθώντας να ταιριάξει και στο σύνολο. Πώς είναι δυνατόν να λένε για εμάς ότι θέλουμε να προκαλούμε;
Δεν θέλουμε όμως και δεν πρόκειται να κάνουμε τη χάρη σε κανέναν να νομίζει ότι οι ρητορικές μίσους και ο κακοποιητικός τους λόγος έχει αποτέλεσμα. Πως πιάνουν τόπο και μας ρίχνουν πίσω στην ντουλάπα. Πώς μπορούν με τη βία, λεκτική ή σωματική, να «περιορίσουν» την ομοφυλοφιλία, γιατί μετά δεν θα φαίνεται στην κοινωνία. Και να πιάσουν και εύσημα ότι το καταφέρνουν. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε σε ένα ακόμη ψέμα να εδραιωθεί.
Εμείς έχουμε ως φάρο μας την αγάπη. Εμείς πιστεύουμε στη δύναμη της αγάπης και πώς αυτή ενώνει. Εμείς γιορτάζουμε την αγάπη σε όλες της τις εκφάνσεις.
Για εμάς, η αγάπη δεν φοβάται. Η αγάπη ενώνει.
Συνοψίζοντας
Το Pride για όσους επιλέγουμε να το στηρίζουμε είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένα ξέφρενο πάρτι. Είναι μια υπενθύμιση ότι ο αγώνας για την αγάπη, τη συμπερίληψη, το σεβασμό, την ισονομία και ισοπολιτεία, και η διεκδίκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι πάντα διαχρονικός, διατομεακός και καίριος. Συνάνθρωποι μας βρίσκουν ορατότητα, στήριξη, αποδοχή. Βρίσκουν κοινότητα και νιώθουν κάπου να ανήκουν. Το Pride είναι μέσο για να διεκδικήσουμε και να κερδίσουμε αυτονόητα ανθρώπινα δικαιώματα.
Ο καθένας μπορεί να το διαβάλλει με όποιο τρόπο μπορεί, ωστόσο για εμάς, η ανάγκη ύπαρξης και στήριξής του είναι θέμα ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Κι αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να συνεχίσουμε να το στηρίζουμε.
από MARY+